We kussen wat af in Myanmar!

Ik lig in een onmogelijke positie op een stoeltje in de nachtbus en probeer wat uurtjes slaap te pakken. Ondertussen denk ik aan Myanmar en al onze belevenissen. Wat was het leukste stadje? Wat was nou mooier, Bagan of Inle Lake? En wat was het vieste wat we gegeten hebben?
Ach, ik ben blij dat we deze rit ook weer overleefd hebben. Dan werkt dat schietgebedje wat de chauffeur altijd maakt, toch goed!

Om het maar samen te vatten, Myanmar was mooi. Het landschap was mooi en zo gevarieerd. Van de zanderige vlakten bij Bagan, de bergen bij Pyin Oo Lwin, de tropische bossen in Hsipaw en in Yangon zien we ineens weer palmbomen. De mensen lachen altijd naar je en overal op straat zie je monniken en nonnen lopen. Op straat speelt men bordspelletjes of een potje schaak in het theehuis. Kinderen voetballen met een lekke bal op straat, terwijl jongelui de traditionele sport van Myanmar beoefenen en een rieten bal met een groepje hooghouden. Fietstaxi’s rijden rustig voorbij, maar spreken je niet aan omdat ze waarschijnlijk geen Engels praten, maar overal zien we brommertjes, waar je ook achterop kunt springen. Het eten was lekker, meestal rijst met wat vlees of vis en dan nog 4 schaaltjes met verschillende groenten. Op straat brengen we uren door in de theehuisjes met een kopje thee, wat snacks en praten met de mensen van Myanmar. Tijdens het reizen moet je immers ook wat rust nemen, toch?

Na de duizenden Boeddha’s van Monywa, reizen we door naar Pyin Oo Lwin, een stadje in de bergen wat daardoor wat koeler is. Het staat bekend om zijn botanische tuinen, maar omdat dit niet echt ons ding is, slaan we deze over. We slenteren hier wat over de markt en zitten lekker in het theehuis. Al snel komt er een oud mannetje naar ons toe, welke ons vraagt waar we vandaan komen. “The Netherlands” en de man klinkt instemmend. Hij vraagt nog hoe we heten en wat voor werk we doen, maar makkelijk communiceren is het niet, aangezien de man niet zoveel tanden meer heeft. Later zegt een andere man dat deze man wel 89 jaar is. Wow! Wat een mooie leeftijd!
De andere man maakt ook graag een praatje met ons. We vragen hem hoe het komt dat er zoveel mensen in het theehuis zitten. Is de werkeloosheid zo hoog? De man antwoord dat de meeste mensen maar even in het theehuis zitten, als pauze. Maar hij zit er wel al langer. Hij is met pensioen en was vroeger schooldirecteur. Hij bofte met zo’n baantje: Weliswaar voor de overheid, maar wel een sociale baan, waardoor hij nu een pensioen heeft. Andere ouderen krijgen geen pensioen en worden zoveel mogelijk door familie geholpen.
Maar ook voor de jongeren is het moeilijk om werk te vinden. Er zijn maar weinig baantjes en ook al heb je gestudeerd, wil dat nog niet betekenen dat je een goede baan vindt. Vaak is het toch een kwestie van de juiste mensen kennen. Zodoende eindigen veel jongeren bijvoorbeeld als tuktukdriver, of verdienen wat bij door mensen op hun motor een lift te geven. Zolang de jongeren nog geen werk hebben, worden zij ook opgevangen door familie.

In het theehuis en op de markt hebben wij een relaxte tijd in Pyin Oo Lwin, maar als wij een paar dagen later op een doorreis weer door dit stadje heen rijden, zien we een hele andere kant van deze stad. Wij hadden op de heenweg al gezien dat er een militaire basis was aan de rand van de stad, maar later zien we dat er 3 militaire basissen zijn. Ook zien we ineens prachtige villa’s aan de kant van de weg. Deze villa’s zijn van de rijke generaals die hier wonen, of hier in de zomer verblijven. Schandalig hoe groot de villa’s zijn, terwijl het verder een simpel stadje is, waar oma haar best doet om haar groente te verkopen en een zo wat geld bij elkaar te sprokkelen. Oh! Wat hebben we een hekel aan de overheid en zijn rijke generaals welke al het geld van het land opslurpen!
Onderweg zien we genoeg arme mensen, die het geld veel beter kunnen gebruiken. Een tekort aan eten is er gelukkig niet, aangezien het land groen genoeg is. Maarja, dan moet er wel geld zijn om eten en kleding te kunnen kopen. Bij wat Boeddhagrotten waar toeristen komen, zien we wat ouderen om geld vragen, maar verder wordt er niet gebedeld. Dit land is nog niet aan toeristen gewend.

Het noordwesten van Myanmar is wat meer heuvelachtig en ligt ook wat hoger, hierdoor is het na zonsondergang aangenaam koel. In deze aangename koelte bezoeken we een festival in Hsipaw, dat ter ere van de Shan bevolkingsgroep wordt gehouden. Het festival zelf stelt in onze ogen niet al te veel voor en ziet er wat amateuristisch uit. De mensen hier vinden het echter prachtig en van heinde en verre zijn de mensen dan ook op dit festival af gekomen. We zien twee podia waar een verscheidenheid aan muziek, dans en folklore wordt getoond, al lijkt het af en toe dat de buitenlandse toeristen die hier rondlopen meer aandacht krijgen.

Zo worden ook wij aangesproken door twee monniken die hun Engels willen oefenen. We raken in gesprek en zij nodigen ons uit om de volgende dag in het klooster langs te komen. Leuk!
In het klooster worden we de volgende dag hartelijk ontvangen in de koffiekamer, die van alle gemakken is voorzien. We zien een televisie met dvd/speler en satelliet ontvanger, een computer een koelkast en waterkoker. Dit lijkt meer op een jeugdhonk dan op een sobere kloostercel, die wij in gedachten hadden. We krijgen koffie en een koekje en we moeten tig keer op de foto met diverse hoofdmonniken. Het is wel grappig dat we hier nog een lesje cameragebruik kunnen geven, zij wisten niet dat je met de camera ook kon filmen, de flitser uit kon zetten, of de timer kunt aanzetten. Leuk dat we nog wat terug kunnen doen.
Later praten we over het dagelijkse leven in het klooster en horen we waarom er zoveel kleine aankomende monniken zijn. Het blijkt dat op het platteland de kinderen door het leger worden meegenomen om in legerkampen tot militair te worden opgeleid. Om dit te voorkomen brengen veel ouders hun kinderen naar een klooster, waar de kinderen veilig zijn en educatie krijgen.

Er is dus nog veel oorlog in sommige delen van Myanmar. De Shanmensen welke graag eenn eigen staat willen, omdat ze nu continue worden achtergesteld aan de daar wonende Birmezen of Chinezen, zijn in oorlog met de overheid. Het festival waar wij zijn geweest, klinkt dus allemaal erg mooi in de oren, maar in de praktijk zijn er nog steeds grote problemen. Ditzelfde geldt ook voor andere minderheden in andere gebieden van het land, waardoor het nu rommelt.
Een ander voorbeeld speelt zich af in een noordelijkere regio waar momenteel gebombardeerd wordt. In het noorden van Myanmar zijn nog steeds gevechten gaande tussen het staatsleger van Myanmar en diverse legers van minderheden. Door Myanmar is er op het grondgebied van de minderheden een grote dam gebouwd om stroom te leveren aan China. Door deze dam zijn enkele dorpen van die minderheden onderwater zijn komen te staan. Deze mensen zijn echter niet vergoed voor hun schade aan verlies van hun huizen en landbouwgrond. Hierop hebben deze minderheden een edelstenenmijn verkocht aan China, om wapens mee te kopen van China en zo is het nu oorlog tussen deze minderheden en het leger van Myanmar, welke dus ook hun wapens in China kopen met het geld welke ze aan de dam verdienen.

Toeristen mogen in al deze gebieden niet komen “voor de veiligheid van de toeristen”, zegt de overheid. Maar wij denken dat de overheid ook niet wilt dat de toeristen zien wat zich er nog meer afspeelt. We mogen overal flink veel dollars betalen als entreegeld als het aan de overheid ligt. De mensen in deze regio verdienen gelukkig ook geld aan het toerisme. Maar de rest van het land blijft verboden gebied en de toeristen mogen hier niet komen. Zo kunnen buitenlanders niet zien wat er écht gaande is in het land en de mensen in deze gebieden? Die blijven arm en zullen geen cent aan de toeristen verdienen.
Begrijp ons niet verkeerd, we willen geen deprimerend beeld van het land neerzetten, want de mensen zijn fantastisch. Het gaat erom dat we een realistisch beeld willen neerzetten, want een vakantieland, dat is Myanmar niet. Je kunt niet een land bezoeken, zonder naar de politieke situatie te kijken, vinden we. De inwoners kijken positief naar de toekomst. Er zijn al wat zaken in het land verbeterd en het toerisme brengt geld en werkgelegenheid met zich mee. Ook al zal het nog lang duren, Myanmar is op de goede weg.

Vanuit Hsipaw maken we ook een trekking de bergen in. We lopen 5 uur en komen dan aan bij een dorpje waar ook een homestay is. De vrouw des huizes schotelt ons al gelijk een maaltijd voor en hoewel we nog niet eens wisten of we hier wilden blijven slapen, of in een volgend dorpje, besluiten we hier te blijven. Wat een gastvrijheid, maar wat een knus dorpje ook. De huisjes zijn allemaal weer van bamboe en naast het huis staat vaak een os of wat kippen. Op akkertjes wordt aan landbouw gedaan en een oud vrouwtje zit te weven. Bij de waterput verzamelt iedereen zich vers water en natuurlijk ook de laatste roddels zijn belangrijk! Hier zien we nog wat oude vrouwtjes in klederdracht lopen en geen toerist te zien! De mannen dragen in heel Myanmar een longhi, een omslagdoek tot aan de grond, wat erg praktisch zit en ’s ochtends warm is, maar in de loop van de dag wat luchtiger is. Deze longhi’s zie je overal in Myanmar, hoewel steeds meer jongeren een voorkeur blijken te hebben voor de spijkerbroek.

Tenslotte door naar Inle Lake, een groot meer omgeven door bergen en kleine dorpen. De dorpen zijn gebouwd in het water. Alle huizen zijn dus ook op palen gebouwd, omdat de omvang en diepte van het meer groter wordt in het regenseizoen. Doordat er ook niet veel landbouwgrond is verbouwen de boeren de groenten op het water. Deze drijvende tuinen bestaan uit een heleboel waterplanten met een laag grond erop, waarop de paprika’s peper, tomaten en aubergines worden verbouwd. De tuinen worden op hun plek gehouden door lange bamboestokken die als sateprikkers in de tuinen staan.
De mensen varen door de dorpjes door met hun been te roeien: Met hun ene voet roeien doordat ze deze om de peddel heenvouwen, terwijl ze met hun andere voet op het puntje van de boot staan. Zo hebben ze een hand vrij om de vissen te vangen.
Het hele leven speelt zich hier op en rond het water af: De boeren werken op de drijvende tuinen, de vissers op het meer, de vrouwen doen de was in het water en de huisjes staan in het water. Ook de wc-hutjes zijn 4 meter boven het water gebouwd. Als iemand naar de wc gaat, hoor je wat plonzen en de vissen smullen ervan. Erg knus hier op het water. Een beetje jammer dat ik net vis op heb voor lunch…

Omdat de dorpjes op het water zo mooi zijn om te zien, komen vele toeristen hier naar toe. Het meer is gelukkig groot genoeg, zodat je niet veel andere toeristen ziet zodra je met een bootje op het meer bent. Maar door grote stroom toeristen is het echter moeilijk om een slaapplek te vinden voor een schappelijke prijs. Veel hotels blijken vorige maand al volgeboekt te zijn en de kamers welke er nog zijn, gaan voor 50 dollar.
Wij hebben geluk, want als we die ochtend aankomen om 3 uur met de nachtbus en bij het aanbreken van de dag op zoek gaan naar een hotel, vinden we toch een kamer voor 2 nachten voor een schappelijke prijs. De 3e nacht heeft het hotel geen kamer meer vrij en zelfs het klooster wat matrasjes verhuurt, zit vol. Gelukkig is de hoteleigenaar erg aardig en kunnen we de laatste avond op de gang slapen, op de grond bij het altaartje. Achter een gordijntje waakt Boeddha die nacht over ons en we hebben heerlijk geslapen!

We eindigen onze Myanmartrip in Yangon. Opnieuw een grote stad. Hier hadden we graag nog een vriend ontmoet, maar helaas is hij juist nu naar de andere kant van het land voor zijn werk. Daarom doen we het rustig aan in Yangon. We bezoeken de Shwedagon Pagode, een enorme gouden pagode in een groot tempelcomplex. Hartstikke mooi, maar het is niet meer zoals de eerste pagode die je ziet :)

We drinken nog een laatste kopje thee in het theehuis en vragen traditioneel om de rekening door de lippen te tuiten. In het begin is het even wennen, maar hier mag je zoengeluidjes maken om de rekening te vragen. Gelukkig zijn we ondertussen volleerd en bij onze zoentjes, komen ze netjes de rekening brengen. Ook zij vinden het grappig, ze zijn het niet gewend dat ze door toeristen worden ‘gekust’!


Vind je het leuk om ons blog te lezen, maar mis je nog iets?
Stuur dan je vragen door naar ons, dan zullen we een volgende keer de leukste / beste / grappigste vragen in ons blog beantwoorden!