Genoeg grote & enge beesten hier!

Daar zit je dan 10 uur lang met z’n veertigen in een 6 persoonscoupé op weg naar Varanasi, omdat wij zonodig ook India willen meemaken. Nou meemaken doen we zeker, dit is een mooi voorproefje voor de komende weken!
Nepal uitkomen was eenvoudig: Vroeg op in Lumbini, de eerste bus om 6 uur naar het grensstadje, stukje lopen en een stukje fietsriksja, een stempeltje en klaar. Dan India in, stukje lopen, stempeltje, geld wisselen, jeep in en dan begint het. Natuurlijk duurt het uuuren voordat de jeep gaat rijden naar het eerstvolgende grensstadje. Daardoor missen we de sneltrein van 12 uur en kopen we treintickets voor de eerstvolgende trein naar Varanasi, gelukkig zijn ze niet zo duur: € 0,40 per persoon. 6 uur treinen, zeggen ze, dus met onze tickets van 2 uur, komen we begin van de avond aan.
In een reisgids hebben we wel iets gelezen over het treinsysteem van India. Dit werkt heel goed: er zijn enorm veel treinen en je kunt het hele land per trein door reizen. Maar wij weten nog niet helemaal hoe het treinensysteem van India in elkaar zit, kunnen wij ons treinkaartje in Hindi niet lezen en zegt iedereen iets anders. Het blijkt dat we kaartjes hebben gekocht voor de Passengertrain, wat een 3e klas stoptrein is en werkelijk overal stopt. Deze trein heeft vertraging en vertrekt uiteindelijk pas om 17:00 uur. Het is dringen op het station, want iedereen staat al uren te wachten en alle coupés zitten op z’n Indiaas stampesvol. Wij belanden in de lugguagewagon waar we in de bagagerekken gaan zitten met nog wat Indiërs. Helaas worden we hier ook weer uitgestuurd, blijkbaar gaat deze wagon niet mee, of is er toch nog heel veel bagage. Blijven hangen in dit ongezellige grensstadje zien we ook niet zitten, dus proppen we ons toch maar in de trein. 6 uur zal toch wel te doen zijn?
De Indiërs vinden ons gelukkig erg interessant en zo mogen we bij hun op de stoel zitten en zit Lock met nog 2 Indiërs op 1 stoeltje en Janneke met nog 9 vrouwen op een bankje. Lekker knus, maar beter dan het hele eind staan. Ze vragen ons de oren van het hoofd in ingestudeerde zinnen: “Sir, your country?, Your name?, Your occupation? Your salary?”Maar een echt gesprek zit er niet in. En natuurlijk gaan deze nieuwsgierige Indiërs na 15 minuten de trein uit, komen er nieuwe mensen in en begint het hele verhoor opnieuw.”
Gelukkig hebben we uiteindelijk iemand gevonden die ook Engels terug kan praten en komen we erachter dat de sneltrein er 6 uur over doet, maar de stoptrein iets langer, Indian time. En zo komen we om 2 uur ’s nachts in Varanasi aan, vinden we een riksja welke ons toch nog probeert op te lichten en de halve stad rond rijdt en ons voor zijn commissie bij een superdeluxe hotel naar binnen probeert te praten. Als we de riksjadriver eindelijk gedumpt hebben, bonken we op verschillende deuren van hostels en vinden er een welke nog een kamer heeft We onderhandelen alsof het onze tweede natuur is nog even over de prijs (om 3 uur ’s nachts, hoe verzin je het?!) en kunnen na deze enerverende dag van 23 uur met alleen 3 samosa’s als snack op, gaan slapen. Welkom in India :)

De volgende dagen doen we rustig aan en genieten van Varanasi, wat een mooie, bijzondere en typisch Indiase stad! Dit is India: De oude stad met al zijn kleine steegjes, de koeien overal op straat, de koeienpoep en afval ook overal op straat, minitempeltjes in de muur, opdringerige verkopers overal en natuurlijk de Ganges. Net als in onze schoolboeken van de basisschool, zien we de mensen baden in de Ganges, ze doen hun was, ze drinken van het heilige water en aan de oever worden de overleden Hindoes in deze heilige stad gecremeerd. Al het leven speelt zich af op en rond deze heilige rivier. Het is mooi om hier gewoon lekker rond te lopen.
Al snel zijn we geacclimatiseerd. De verkopers lijken ons aardig met rust te laten, eten we weer lekker Indiaas eten met ons rechterhand en kunnen we de troep op straat aardig ontwijken.

Na wat huiswerk gedaan te hebben, reizen we met de supersnelle slaaptrein door naar Agra. Hier zien we de Taj Mahal, en inderdaad; hij is machtig om te zien. Wat een enorm mausoleum heeft deze Sjah Jahan voor zijn vrouw gebouwd. Een van de vele van zijn harem, slechts 38 jaar oud geworden en toch 14 kinderen gebaard. Zij moet wel erg mooi zijn geweest :)
Vlakbij Agra ligt Fatuhpur Sikri, een verlaten hoofdstad vol met ruïnes. We banjeren een dagje rond door de ruïnes en zien hoe de locals de ruïnes aan het opknappen zijn. Met een hamertje en een beiteltje tikken ze de hele dag op een grote steen om er platte tegels van te maken, net als 500 jaar geleden. Wat een werk! Je vraagt je af waarom dit niet machinaal gebeurt, maar inderdaad, dan hebben deze mensen geen werk. Respect hoor, wat een klus!

We willen nog even toeristisch tijgers gaan spotten in Ranthambore National Park bij Sawai Madhopur. We zoeken wat af naar een betaalbaar hostelletje tussen alle resorts vinden vooraf we nog een goedkoop plekkie en kopen online tickets voor het park. Dan op pad van Fatuhpar naar Sawai, met vooraf gereserveerde tickets voor de sneltrein, maar deze blijkt weer vertraging te hebben. Een vertraging van 4 uur, altijd weer die Indian time! Zo is het nog een hele kunst om op tijd bij het park te zijn en uiteindelijk komen we daar na veel gehaast om 13:35 uur aan. De toer start om 14:00 uur, maar de man vertelt ons dat we 5 minuten te laat zijn en ze onze dure gereserveerde plekken al hebben doorverkocht. De beste man zegt ons opnieuw kaartjes te kopen voor de volgende dag en we krijgen geen geld terug. Wat een kaalpukkerij van toeristen! Gelukkig zijn we ondertussen wat meer gewend geraakt in India en hebben we gehoord en geleerd dat je af en toe goed boos moet worden, om iets gedaan te krijgen. Geheel tegen je beleefde principes in, moeten we nu toch maar wat stennis gaan schoppen om alsnog mee te kunnen. Gisteren waren er immers nog genoeg plekken online te reserveren; het kan niet uitverkocht zijn. En zo staan we een half uur stennis te schoppen voor het loket, hebben we flink wat bekijks, kijken alle Indiërs ons aan, maar hebben uiteindelijk toch 2 nieuwe tickets voor de tijgersafari van die middag. Eindelijk. En warempel, een applaus van de kijkende Indiërs volgt en ze feliciteren ons met onze kaartjes. Haha! Wat een bijzonder land!
Natuurlijk is er in het hele park geen tijger te zien, maar zien we flink wat herten welke zo aan de busjes gewend zijn, dat ze gezellig blijven staan als wij langs tuffen. Dit maakt weer een hoop goed.

We treinen weer door via Jaipur naar Bikaner en daar volgt onze volgende safari. Hier zien we wel degelijk beesten, want we hebben een kamelensafari door de woestijn. Genoeg kamelen te zien hier, maar ook antilopes , nijlgamen en gerbils. We maken zelf ook een rit op de kameel door de woestijn en slapen onder de sterrenhemel. Overdag nog aardig warm en ’s avonds lekker koud , maar met een kampvuurtje aardig te doen. 2 dagen tuffen we door de woestijn en ontpoppen we ons tot heuse kamelenjockeys.
Onderweg komen we langs een plek waar de plaatselijke Bishnoi-mensen volgens hun tradities en geloof de overleden dieren brengen. Deze geven zij terug aan de aarde en zo is deze plek een paradijs voor gieren en adelaars. We zien hier duizenden gieren en adelaars van dichtbij. Wat een grote vogels!

Nog meer enge beesten zien we in Deshnok. Hier willen we naartoe: Ooit gezien op televisie en nu zijn we in de buurt: In Deshnok staat de rattentempel, de naam zegt al genoeg…
Hindoes geloven in reïncarnatie en doordat er ooit een religieuze leider bepaalde dat mensen ook als rat kunnen terugkomen, reïncarneren de mensen van deze kaste tegenwoordig als rat. Deze heilige ratten leven in de rattentempel en er wordt met respect met de beestjes omgegaan. Indiërs offeren bloemen in de rattentempel en leggen schalen met eten en melk neer. De duizenden ratten hier leven in het paradijs, ze lopen overal!
Het wordt als een gunstig voorteken gezien als de ratten over je voeten lopen en zo staan wij op onze blote voeten stil tussen de rattenpoep en wachten tot er wat nieuwsgierige ratten komen. Ratten genoeg en ze lopen over onze voeten, maar als ze beginnen te knagen, hebben we wel weer genoeg voorspoed verkregen!