Koude bergen en warme appelcider

Inshallah! We hebben het overleefd! Met Lock z'n rug is alles weer prima in orde en we hebben ons afgelopen dagen uitstekend vermaakt!

Hoewel... Het begon in Azrou, een bergstadje in de bergen van de Midden Atlas. De reis hiernaartoe verliep prima met de lokale bus, maar hoe verder we in de bergen kwamen, hoe kouder het werd!
2 Dagen zijn we hier geweest en 2 dagen heeft het alleen maar geregend en gestormd met temperaturen van 5 graden buiten en 12 graden binnen. De verwarming gaat hier pas aan "als het echt koud wordt". Maarja, voor een stelletje reizigers uit Meknes was dit toch even wennen.
Na een bezoekje aan de markt voor wat extra t-shirts en maillots hebben we toch maar de stoute bergschoenen aangetrokken en hebben we een hikingtocht van 6 uur door de Midden Atlas gemaakt. Daar warm je lekker van op. Na een flinke klim omhoog over de rotsen, kwamen we op de hogergelegen weiden waar de herder zijn schapen laat grazen. Even verderop bij een Berberfamilie hebben we ons op kunnen warmen aan een kopje thee, terwijl de 7 honden buiten alsmaar door bleven blaffen.
Na nog een flinke klim omhoog kwamen we in de bossen wilde apen tegen. Deze Berberapen zijn ongeveer een meter groot en leven voornamelijk in de bomen. Maar met wat brood om te lokken, kwamen ze ook wel naar de grond en bleken ze toch ook wel fotogeniek. Leuk om te zien!
Daarna een heerlijke picknick in de bossen en weer terug naar Azrou waar het uiteraard weer ging regenen en stormen. De volgende dag was het dan ook tijd om te gaan!

En ja hoor, door alle regen was de stroom in de stad uitgevallen en bleken we in de ochtendgloren toch maar geen douche te kunnen pakken. Water kwam er wel uit de kraan, maar aangezien dit water net aan ontdooid was, deed de wasbak goed dienst. Ietwat lastig, want we hadden grote plannen voor de komende dagen. We wilden namelijk op bezoek bij Casey.

Casey is een Amerikaan die we ontmoet hebben in de trein van Fes naar Meknes. Hij werkt voor de Amerikaanse organisatie Peace Corps en is naar Marokko uitgezonden om daar ontwikkelingswerk te doen. Sinds mei 2008 woont hij in een klein dorpje midden in de Midden Atlas en is hier voor totaal 2 jaar gestationeerd om de lokale bevolking hier meer sociale hygiene aan te lerenm zoals het tanden poetsen, handen wassen voor het eten en het breken met de (ongezonde) tradities die zij hebben bij bevallingen. Hij nodigt ons uit en na de kou van Azrou wagen we ons nog meer kilometers de bergen in om een kijkje bij Casey te gaan nemen.

Vanuit Azrou nemen we een collectieve taxi, dat wil zeggen dat je met z'n zessen + chauffeur in een auto wordt gepropt om de kosten te delen. Ach, je bent een Hollander of niet, toch? En na 3 kwartier en een paar kotszakjes van een medepassagier komen we in Boulemane aan. We zijn blij dat we hier uberhaupt aankomen, want onderweg zien we dat de regen van afgelopen 2 dagen veel schade heeft toegebracht. Hele akkers zijn ondergelopen en de oogst ligt te rotten, terwijl de werkers proberen te redden wat er te redden valt.
Vervolgens moeten we een omweg nemen, omdat het meer buiten zijn oevers is getreden en de gehele weg is ondergelopen. We nemen een zandweggetje, maar moeten onderweg tig keer stoppen om de rotsen van de weg te halen welke door de regen zijn meegestroomd. Maar... De chauffeur is een volhouder, we komen heelhuids in Boulemane aan!

Hier moeten we overstappen op een andere collectieve taxi, waarbij al 4 mannen staan te wachten. Wij zijn de laatste 2 passagiers en de taxi kan gaan. Weer hetzelfde verhaal van rotsen op de weg, weggestroomde wegen en jahoor, als je denkt dat je er bijna bent, blijkt de brug weggeslagen te zijn!
Onze taxichauffeur is onverbiddelijk en rijdt met z'n oude Mercedes zo de rivier in. Maar nee, we komen al snel vast te zitten en als het water de wagen in stroomt, gaan de schoenen toch maar uit en stappen we het ijskoude water in.
Toch handig, die propvolle taxi's want nu blijken we 6 man te hebben om de taxi de rivier uit te kunnen duwen en al snel bereiken we de overkant.
We proppen ons weer met zijn allen in het blik sardientjes en rijden voorzichtig verder naar Immouzer de Marmoucha, wat we heelhuids bereiken.

Tijdens een kopje thee bij het lokale theehuis hebben we veel bekijks, maar er is nog niemand die met Casey op de proppen komt.
Na het roepen van zijn Berbernaam blijkt hij in het dorpje verderop te zitten, bij zijn huis 5 kilometer verderop.
Een klein stukje en vol goede moed lopen we richting het volgende dorpje. Het blijkt echter een Arabische 5 kilometer te zijn en de weg gaat recht omhoog.
Gelukkig passeert er een busje en we steken onze duimen op. Het busje zit vol, maar op het dak is nog wel een plaatsje vrij. En zo komen we 20 minuten later met 40 man met een 15-persoonsbusje in het dorpje van Casey aan. Vriendelijke buurtbewoners wijzen ons zijn huis, maar hij is net uit wandelen. Maar de tamtam gaat hard en binnen 5 minuten staat Casey verrast voor onze neus.

Casey woont in een klein huisje met stroom, maar zonder stromend water. Echter, hij heeft vandaag ook geen electriciteit door de stroomuitval die de hele regio teistert.
Met wat kaarslicht zien we zijn huis, bestaande uit een slaapkamertje en een woongedeelte. Hij heeft een Arabisch toilet, maar geen douche. Om je te wassen, te koken of het toilet door te spoelen, halen we water bij de verderop gelegen waterbron. Dit water is schoon en smaakt nog lekkerder dan de flessen water die we tot noch toe hadden gekocht. Het zand of steentje wat je echter af en toe tegen komt, nemen we voor lief.

Bij Casey blijven we 2 dagen en brengen de dagen door met flinke wandeltochten door de bergen en de cederbossen. Ook hier horen we de wilde apen. We brengen een bezoek aan zijn gastfamilie waar hij in Marokko 'opgegroeid' is en we vullen de dag met water halen, koken, kletsen, kampvuurtjes bouwen zelfgemaakte appelwijn drinken en moppen vertellen. De tijd tikt hier niet en het is hier heerlijk ontspannen.
Zoals de Berbers zouden zeggen: La-bas? La-bas!