Witte dagoba's en blauwe billen!
Door: Lock en Janneke
Blijf op de hoogte en volg Lock & Janneke
10 Oktober 2011 | Sri Lanka, Anuradhapura
Okee... Treinen gaat niet snel, maar het is beter als 10 uur met je knieen in je nek op de achterste bank in de bus zitten. De bussen rijden hier als ware snelheidsduivels, relatief snel dus, maar ontspannen reizen is anders.
En zo kiezen we ervoor om de trein te pakken naar Anuradhapura, een stukje van 12 centimeter op de kaart, hemelsbreed 120 kilometer en zo'n 350 kilometer treinrails volgens het kaartje. Zoiets leg je waarschijnlijk af in 10 uur, inclusief overstap. Dat moet net kunnen, toch? Niets is minder waar. 13 uur later komen we aan, in Anuradhapura, bijna de andere kant van het land.
Gelukkig houden we op zich wel van treinen: Je hebt genoeg beenruimte, je kunt af en toe gaan staan en een stukje heen en weer lopen, er zijn (meestal) redelijke toiletten in de trein, je kunt je bagage kwijt en.... Er komen genoeg handelaren de trein in die een zakcentje willen verdienen. En zo maken we van onze treinreis maar een culinair uitstapje en kopen vanalles wat er langskomt. Stukjes mango, vers gebrande pinda's, een soort bara's, pindakoeken, popcorn, yoghurtjes, gepofte mais, koffie en thee, frisdrank en onze favoriet: de samosa's. En dat alles voor zo'n 15 centen. Wij overleven deze treinreis wel!
13 uur later dus, komen we aan in Anuradhapura. Hier vinden we een heerlijk relaxed guesthouse, waar papa de hele dag de tuin aanveegt en zoon voor ons om 21 uur 's avonds een sandwicht + patat klaarmaakt en ook nog een biertje kan versieren. Heerlijk!
De volgende slapen we eerst eens uit, voor het eerst in 3 weken tijd. Maar stilzitten is uiteindelijk toch niets voor ons. We pakken de bus naar Mihintale, een dorpje 10 kilometer verderop, wat gezien wordt als het punt waar het Boeddhisme in Sri Lanka is verspreid. Hier ontmoette destijds koning Tissa de Indiase prins Mahinda, welke hem kon overtuigen van de juistheid van Boeddha's leer. Hierna werd een groot deel van de SriLankaanse bevolking Boeddhist.
In Mihintale bezoeken we de ruines van de Boeddhistische klooster op de berg en zien we hoe de monniken in grotten leefden. Heel mooi om te zien. Maar als we de top willen beklimmen, waar de ontmoeting tussen Tissa en Mahinda heeft plaatsgevonden, begint het keihard te regenen. We nemen even pauze en schuilen bij een kokosnotenverkoper. Even later lijkt het weer droog te worden, dus gaan we weer richting top. Als we wederom tussen de ruinekloosters staan, barst het weer helemaal los en doen we een poging om onder een enorme boom te schuilen. Hier staan we een uur, maar het blijft maar storten. Slechts 613 treden verwijderd van deze unieke plaats vandaan, waar nu een prachtige dagobe staat, staan we te verkleumen. Als er ineens een TukTuk voorbij komt, zwaaien we nog even naar de heilige plaats en pakken we onze biezen. De TukTuk brengt ons naar de stad Mihintale terug, waar we op onze bus wachten. Echter, een half uur lang komt er geen bus langs, terwijl deze normaliter om de 5 minuten komt. Er zal wel iets gebeurd zijn met deze heftige regenval? Dan komt er weer een TukTuk langs door de stortregen. Met wat gebroken Engels wil hij deze twee verzopen katjes wel terugbrengen naar Anuradhapura.
Een half uur later komen we aan in Anuradhapura. Iedereen vraagt zich af waarom we er zo belachelijk uit zien, hier heeft het hoogstens 2 druppels geregend!
De volgende dag blijven we in Anuradhapura. We hopen dat alle regen gisteren al is gevallen, want vandaag gaan we Anuradhapura per fiets verkennen.
Anuradhapura was vroeger gedurende zo'n 1400 jaar de oude hoofdstad van het land en hebben er 117 koningen geregeerd. In die tijd zijn er natuurlijk enorme tempels gebouwd. We fietsen vandaag de hele oude stad door langs de ruines van paleizen, kloosters, baden, huizen enz. Omdat op een gegeven moment de hoofdstad is verplaatst naar Polonaruwa (zie een vorig blogje over de verbrande voetjes!), is rond de 11e eeuw de stad Anuradhapura leeggestroomd en heeft de jungle de stad overgenomen. De grote dagoba's (grote koepels nabij een tempel, waarin de relikwieen werden bewaard) zijn nog wel bewaard aardig gebleven.
We zien de overblijfselen van dagoba's van 55 tot wel 122 meter hoog. Hiernaast staan tempeltjes, welke nog steeds in gebruik zijn.
We hebben vandaag een prachtig fietstochtje op Aziatische fietsjes en zijn aan het eind van de dag een ervaring en twee blauwe billen rijker!
En zo kiezen we ervoor om de trein te pakken naar Anuradhapura, een stukje van 12 centimeter op de kaart, hemelsbreed 120 kilometer en zo'n 350 kilometer treinrails volgens het kaartje. Zoiets leg je waarschijnlijk af in 10 uur, inclusief overstap. Dat moet net kunnen, toch? Niets is minder waar. 13 uur later komen we aan, in Anuradhapura, bijna de andere kant van het land.
Gelukkig houden we op zich wel van treinen: Je hebt genoeg beenruimte, je kunt af en toe gaan staan en een stukje heen en weer lopen, er zijn (meestal) redelijke toiletten in de trein, je kunt je bagage kwijt en.... Er komen genoeg handelaren de trein in die een zakcentje willen verdienen. En zo maken we van onze treinreis maar een culinair uitstapje en kopen vanalles wat er langskomt. Stukjes mango, vers gebrande pinda's, een soort bara's, pindakoeken, popcorn, yoghurtjes, gepofte mais, koffie en thee, frisdrank en onze favoriet: de samosa's. En dat alles voor zo'n 15 centen. Wij overleven deze treinreis wel!
13 uur later dus, komen we aan in Anuradhapura. Hier vinden we een heerlijk relaxed guesthouse, waar papa de hele dag de tuin aanveegt en zoon voor ons om 21 uur 's avonds een sandwicht + patat klaarmaakt en ook nog een biertje kan versieren. Heerlijk!
De volgende slapen we eerst eens uit, voor het eerst in 3 weken tijd. Maar stilzitten is uiteindelijk toch niets voor ons. We pakken de bus naar Mihintale, een dorpje 10 kilometer verderop, wat gezien wordt als het punt waar het Boeddhisme in Sri Lanka is verspreid. Hier ontmoette destijds koning Tissa de Indiase prins Mahinda, welke hem kon overtuigen van de juistheid van Boeddha's leer. Hierna werd een groot deel van de SriLankaanse bevolking Boeddhist.
In Mihintale bezoeken we de ruines van de Boeddhistische klooster op de berg en zien we hoe de monniken in grotten leefden. Heel mooi om te zien. Maar als we de top willen beklimmen, waar de ontmoeting tussen Tissa en Mahinda heeft plaatsgevonden, begint het keihard te regenen. We nemen even pauze en schuilen bij een kokosnotenverkoper. Even later lijkt het weer droog te worden, dus gaan we weer richting top. Als we wederom tussen de ruinekloosters staan, barst het weer helemaal los en doen we een poging om onder een enorme boom te schuilen. Hier staan we een uur, maar het blijft maar storten. Slechts 613 treden verwijderd van deze unieke plaats vandaan, waar nu een prachtige dagobe staat, staan we te verkleumen. Als er ineens een TukTuk voorbij komt, zwaaien we nog even naar de heilige plaats en pakken we onze biezen. De TukTuk brengt ons naar de stad Mihintale terug, waar we op onze bus wachten. Echter, een half uur lang komt er geen bus langs, terwijl deze normaliter om de 5 minuten komt. Er zal wel iets gebeurd zijn met deze heftige regenval? Dan komt er weer een TukTuk langs door de stortregen. Met wat gebroken Engels wil hij deze twee verzopen katjes wel terugbrengen naar Anuradhapura.
Een half uur later komen we aan in Anuradhapura. Iedereen vraagt zich af waarom we er zo belachelijk uit zien, hier heeft het hoogstens 2 druppels geregend!
De volgende dag blijven we in Anuradhapura. We hopen dat alle regen gisteren al is gevallen, want vandaag gaan we Anuradhapura per fiets verkennen.
Anuradhapura was vroeger gedurende zo'n 1400 jaar de oude hoofdstad van het land en hebben er 117 koningen geregeerd. In die tijd zijn er natuurlijk enorme tempels gebouwd. We fietsen vandaag de hele oude stad door langs de ruines van paleizen, kloosters, baden, huizen enz. Omdat op een gegeven moment de hoofdstad is verplaatst naar Polonaruwa (zie een vorig blogje over de verbrande voetjes!), is rond de 11e eeuw de stad Anuradhapura leeggestroomd en heeft de jungle de stad overgenomen. De grote dagoba's (grote koepels nabij een tempel, waarin de relikwieen werden bewaard) zijn nog wel bewaard aardig gebleven.
We zien de overblijfselen van dagoba's van 55 tot wel 122 meter hoog. Hiernaast staan tempeltjes, welke nog steeds in gebruik zijn.
We hebben vandaag een prachtig fietstochtje op Aziatische fietsjes en zijn aan het eind van de dag een ervaring en twee blauwe billen rijker!
-
10 Oktober 2011 - 15:55
Els:
Hé jullie waren er toch van overtuigd dat je geen regenpak nodig zou hebben omdat die buitjes maar heel even duren en je snel weer opdroogt daarna? :>)
Geniet er nog een klein weekje van kinders!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
