Cambodja, prachtig land, maar wat een geschiedenis

Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja is een drukte van jewelste. Als we de bus uitstappen die ons van Siem Reap naar Phnom Penh heeft gebracht, worden we opgewacht door zo'n veertig tuk-tuk-drivers. Eerst maar even een drankje nemen op een terrasje, bijkomen van de 6-urige busreis en dan zoeken we wel een tuk-tuk uit. Gelukkig hebben de meesten het na 3 kwartier wel opgegeven.
Tussen de duizenden scootertjes die het beeld op de weg overheersen banen we ons een weg naar ons hostel. Onderweg zien we drie 9-persoonsbusjes met in elk busje 30 Boeddhistische monniken opgepropt zitten; ze hebben een excursie naar het Boeddhistisch instituut. Een busvol Hollandsupporteres is er niets bij.

Bij de stad Phnom Penh liggen de beruchte Killing fields, waar de massagraven van de slachtoffers van Pol Pot liggen, en de Tuol Slenggevangenis, ookwel S-21 genoemd. Tijdens de onderdrukking door de Rode Khmer, waarin een clubje van 4 man de leiding had, wilde het regime dat Cambodja communistisch zou worden. Met hele harde hand werd de bevolking van Cambodja onderdrukt. Zo werden zij uit de steden verdreven naar het platteland om rijst te verbouwen en een simpel bestaan te leven.
Het moderne leven paste niet binnen de idealen van het Rode Khmer-regime en wanneer je tegen dit regime inging, werd je simpelweg afgemaakt. Hoger opgeleiden, meertaligen, algemeen gerespecteerde mensen, studenten en zelfs langharigen en brildragers werden opgepakt, gemarteld en afgemaakt.
In vier jaar tijd werd een kwart van de bevolking opgepakt. Zij werden in de gevangenis van Tuol Sleng vastgehouden, uitgehoord en gemarteld. Uiteindelijk werden ze sowieso, zonder pardon, bij de killing fields vermoord en in een massagraf gegooid.
In Tuol Sleng zien we de martelmethoden en de foto's en verhalen van duizenden slachtoffers. Griezelig, indrukwekkend en een verschrikkelijke geschiedenis van dit prachtige land met zijn vriendelijke inwoners.

De volgende dag kiezen we voor een heel ander programma, we gaan naar de Russische markt. Opvallend is dat de meeste inwoners onder de 30 jaar jong zijn, een oudere generatie is er praktisch niet meer. Ook zien we in heel Cambodja veel mensen met een handicap, slachtoffers van de landmijnen uit het Pol Pot-regime. Vele mensen missen een arm, been, of allebei. Deze mensen krijgen hier geen uitkering, dus zijn aangewezen op de giften van anderen, verkoop van sigaretten, boeken of andere kleine dingen of werken met een beetje geluk in een sociale werkplaats.
Het hoort helaas bij het straatbeeld en je kunt niet veel meer doen dan af en toe iets van de volwassenen kopen. Ook op de markt. Zo wordt het nog een bijzonder uitstapje in een bijzonder land.

Maar Cambodja is niet een en al ellende! De inwoners zijn zo vriendelijk, ze glimlachen altijd. Ook is het land prachtig om te zien. Kilometers rijstvelden, half onder water, met daarin een waterbuffel om het land om te ploegen en wat mensen om de rijst te verbouwen. Net een plaatje!

Tenslotte, we volgen het orkaannieuws op de voet, maar horen dat we wel naar Vietnam kunnen reizen. Het zuiden van Vietnam is niet getroffen door de orkaan en hier zullen wij naartoe reizen.
Ons volgende bericht komt dan ook vanuit Vietnam.

Groetjes!