Een Ethiopisch sprookje
Door: Lock en Janneke
Blijf op de hoogte en volg Lock & Janneke
12 November 2010 | Ethiopië, Lalibela
De Lonely Planet geeft aan dat het met de minibus 5,5 uur rijden is van Dessie naar Lalibela. Een kippe-endje dus voor Ethiopische begrippen.
5 uur gaat de wekker en om half 6 lopen we bij het busstation. Tijd voor ontbijt is er niet, maar ach... we zijn er toch rond lunchtijd. En dan blijven onze darmpjes tenminste rustig, die waren wat van slag afgelopen nacht...
Het begon als een sprookje, maar in elk sprookje zit wel een Grote Boze Wolf...
De bus in ons sprookje zou een rechtstreekse bus zijn. Keurig op tijd, om 5:45, zitten wij in de bus, op weg naar het prachtige Lalibela.De motor draait al warm, dus het kan nooit lang meer duren voordat we vertrekken.
De bus druppelt al vol en aangezien er geen vaste vertrektijden zijn (ergens na zonsopgang), vertrekt de bus zodra deze vol zit. En ach, dit gaat aardig vlotjes. Toch heeft de oude man blijkbaar geen haast om achter het stuur te kruipen, want 1,5 uur later om 7:15 rijden we dan eindelijk het busstation van Dessie uit.
Hadden we al gezegd dat hij alle bekenden van de stad onderweg even een handje moest schudden? Ahja, Afrikaanse logica... Daar hebben we vaker over gehoord.
Maar ach... we rijden gelukkig!
2,5 uur later maken een tussenstop in Woldija, waar blijkt dat de meeste mensen uitstappen. De chauffeur heeft ook geen zin meer en bonjourt de overige 5 passagiers (waaronder wij) naar een minibus.
Geen probleem, denken we. Je betaalt 30 eurocent meer, maar de minibus rijdt wel wat sneller dan de gewone bus. Gelukkig is de minibus praktisch vol, dus we zullen zo wel vertrekken.
Wat zijn we toch een optimisten, want 2 uur later vertrekken we eindelijk met de minibus. Hij moet natuurlijk nog even langs de garage rijden om zijn lekke band af te gooien ter reparatie en als het geld geind is, kan hij ook even tanken.
Om half 1 rijden we eindelijk weg uit Woldija. Volgens de Lonely Planet hadden we over 1 uurtje al in het mooie Lalibela kunnen zijn.
Onderweg springt de chauffeur en zijn sjaggeraar nog wel 10x uit de minibus om water te kopen, mensen de hand te schudden, extra mensen voor de rit te sjaggeren, chad te kopen enz. Als we door de bergen rijden passeren we enkele kleine dorpjes. Er wordt weer gestopt. Geen plaspauze, nee, hier verbouwen ze suikerriet en werkelijk de hele bus slaat via het kleine zijraampje zakken vol met dikke stengels suikerriet in. De rest van de rit wordt er gezellig gesmakt, geknabbeld en de restjes op de grond gespuugd.
Nog maar 60 km naar Lalibela! We zijn er over 2 uur! Als de chauffeur bedenkt dat we ‘Breakfast’ hebben om half 3 ‘s middags. Niet veel betrouwbaars te zien, zelfs geen brood, dus we ontbijten met een slokje water. Na de break worden er nog 4 mensen in de bus bijgeladen en een half uurtje later is er een politiecheck. De chauffeur was onderweg nog gewaarschuwd door een passerende minibus, maar blijkbaar dacht hij dat het op z’n Afrikaans wel goed zou komen. Er zitten 4 mensen teveel in de bus en de chauffeur krijgt 300 Birr boete. De rest van de rit is hij chagrijnig en scheurt hij nog harder door de bergen en langs de afgronden.
Het is de goden verzoeken met zo’n rit en we krijgen een lekke band. Onze 5e lekke band in vier weken tijd. Er wordt wat afgewacht naast de auto. Lock is optimistisch en denkt dat ze de band even af willen laten koelen, voordat ze ‘m eraf tillen. Maar nee hoor! Vanmorgen hebben we wel een lekke band bij de garage afgegooid, maar natuurlijk geen nieuwe band meegenomen.
We staan in the-middle-of-nowhere en na een half uur wachten, lopen we maar naar het volgende dorp met 10 huisjes. De lege minibus rijdt verder op z’n velg.
Ook in dit minidorpje blijkt geen garage te zijn, dus wordt er gewacht op een passerende minibus welke wel een reserveband bij zich zou hebben. Het is inmiddels 4 uur en we zijn nu 10 uur onderweg.
In het kleine dorpje hebben we als buitenlanders genoeg aanspraak. Iedereen vraagt om “Birr?” en wij vragen om “Reserveband? Tire?”. De lokale politieman en de welbekende stoere scouts met Kalachnikovs lijken opdracht te krijgen om over ons te waken.
Wij leren nog wat woordjes Amhaars bij. Maar als we 3 uur later nog steeds aan de kant van de weg staan, worden we toch iets minder optimistisch. Ja, dat je geduld moest hebben, wisten we inmiddels al. Maar ondertussen is het donker geworden en het wordt tijd voor actie.
In de verte zien we warempel een minibus aan komen rijden. Waarschijnlijk nokkievol, maar we klauteren op onze minibus om onze bagage eraf te trekken. We springen voor de bus en gelukkig stopt hij! ‘Aan faranji’s valt altijd geld te verdienen’ moet hij gedacht hebben en we mogen erbij kruipen. Met onze tas op schoot, liggen we in het gangpad en eindelijk... We zijn weer op weg naar Lalibela. Een uurtje later komen we ‘s avonds voor 1 Euro aan in Lalibela, waar we kunnen ontbijten met spaghetti (!).
De volgende dagen bezoeken we de prachtige rotskerken van Lalibela. Kerken uitgehakt in enorme rotsen, 11 in totaal en door middel van ondergrondse gangen met elkaar verbonden. Prachtig om te zien, knap staaltje hak- en beitelwerk! De foto’s krijgen jullie vast nog wel te zien :) Of kijk nog even naar de foto bovenaan in de website.
En zo leefden we toch nog lang en gelukkig!
5 uur gaat de wekker en om half 6 lopen we bij het busstation. Tijd voor ontbijt is er niet, maar ach... we zijn er toch rond lunchtijd. En dan blijven onze darmpjes tenminste rustig, die waren wat van slag afgelopen nacht...
Het begon als een sprookje, maar in elk sprookje zit wel een Grote Boze Wolf...
De bus in ons sprookje zou een rechtstreekse bus zijn. Keurig op tijd, om 5:45, zitten wij in de bus, op weg naar het prachtige Lalibela.De motor draait al warm, dus het kan nooit lang meer duren voordat we vertrekken.
De bus druppelt al vol en aangezien er geen vaste vertrektijden zijn (ergens na zonsopgang), vertrekt de bus zodra deze vol zit. En ach, dit gaat aardig vlotjes. Toch heeft de oude man blijkbaar geen haast om achter het stuur te kruipen, want 1,5 uur later om 7:15 rijden we dan eindelijk het busstation van Dessie uit.
Hadden we al gezegd dat hij alle bekenden van de stad onderweg even een handje moest schudden? Ahja, Afrikaanse logica... Daar hebben we vaker over gehoord.
Maar ach... we rijden gelukkig!
2,5 uur later maken een tussenstop in Woldija, waar blijkt dat de meeste mensen uitstappen. De chauffeur heeft ook geen zin meer en bonjourt de overige 5 passagiers (waaronder wij) naar een minibus.
Geen probleem, denken we. Je betaalt 30 eurocent meer, maar de minibus rijdt wel wat sneller dan de gewone bus. Gelukkig is de minibus praktisch vol, dus we zullen zo wel vertrekken.
Wat zijn we toch een optimisten, want 2 uur later vertrekken we eindelijk met de minibus. Hij moet natuurlijk nog even langs de garage rijden om zijn lekke band af te gooien ter reparatie en als het geld geind is, kan hij ook even tanken.
Om half 1 rijden we eindelijk weg uit Woldija. Volgens de Lonely Planet hadden we over 1 uurtje al in het mooie Lalibela kunnen zijn.
Onderweg springt de chauffeur en zijn sjaggeraar nog wel 10x uit de minibus om water te kopen, mensen de hand te schudden, extra mensen voor de rit te sjaggeren, chad te kopen enz. Als we door de bergen rijden passeren we enkele kleine dorpjes. Er wordt weer gestopt. Geen plaspauze, nee, hier verbouwen ze suikerriet en werkelijk de hele bus slaat via het kleine zijraampje zakken vol met dikke stengels suikerriet in. De rest van de rit wordt er gezellig gesmakt, geknabbeld en de restjes op de grond gespuugd.
Nog maar 60 km naar Lalibela! We zijn er over 2 uur! Als de chauffeur bedenkt dat we ‘Breakfast’ hebben om half 3 ‘s middags. Niet veel betrouwbaars te zien, zelfs geen brood, dus we ontbijten met een slokje water. Na de break worden er nog 4 mensen in de bus bijgeladen en een half uurtje later is er een politiecheck. De chauffeur was onderweg nog gewaarschuwd door een passerende minibus, maar blijkbaar dacht hij dat het op z’n Afrikaans wel goed zou komen. Er zitten 4 mensen teveel in de bus en de chauffeur krijgt 300 Birr boete. De rest van de rit is hij chagrijnig en scheurt hij nog harder door de bergen en langs de afgronden.
Het is de goden verzoeken met zo’n rit en we krijgen een lekke band. Onze 5e lekke band in vier weken tijd. Er wordt wat afgewacht naast de auto. Lock is optimistisch en denkt dat ze de band even af willen laten koelen, voordat ze ‘m eraf tillen. Maar nee hoor! Vanmorgen hebben we wel een lekke band bij de garage afgegooid, maar natuurlijk geen nieuwe band meegenomen.
We staan in the-middle-of-nowhere en na een half uur wachten, lopen we maar naar het volgende dorp met 10 huisjes. De lege minibus rijdt verder op z’n velg.
Ook in dit minidorpje blijkt geen garage te zijn, dus wordt er gewacht op een passerende minibus welke wel een reserveband bij zich zou hebben. Het is inmiddels 4 uur en we zijn nu 10 uur onderweg.
In het kleine dorpje hebben we als buitenlanders genoeg aanspraak. Iedereen vraagt om “Birr?” en wij vragen om “Reserveband? Tire?”. De lokale politieman en de welbekende stoere scouts met Kalachnikovs lijken opdracht te krijgen om over ons te waken.
Wij leren nog wat woordjes Amhaars bij. Maar als we 3 uur later nog steeds aan de kant van de weg staan, worden we toch iets minder optimistisch. Ja, dat je geduld moest hebben, wisten we inmiddels al. Maar ondertussen is het donker geworden en het wordt tijd voor actie.
In de verte zien we warempel een minibus aan komen rijden. Waarschijnlijk nokkievol, maar we klauteren op onze minibus om onze bagage eraf te trekken. We springen voor de bus en gelukkig stopt hij! ‘Aan faranji’s valt altijd geld te verdienen’ moet hij gedacht hebben en we mogen erbij kruipen. Met onze tas op schoot, liggen we in het gangpad en eindelijk... We zijn weer op weg naar Lalibela. Een uurtje later komen we ‘s avonds voor 1 Euro aan in Lalibela, waar we kunnen ontbijten met spaghetti (!).
De volgende dagen bezoeken we de prachtige rotskerken van Lalibela. Kerken uitgehakt in enorme rotsen, 11 in totaal en door middel van ondergrondse gangen met elkaar verbonden. Prachtig om te zien, knap staaltje hak- en beitelwerk! De foto’s krijgen jullie vast nog wel te zien :) Of kijk nog even naar de foto bovenaan in de website.
En zo leefden we toch nog lang en gelukkig!
-
12 November 2010 - 11:54
Lock & Janneke:
Ohja!
De volgende ochtend waren wij de eerste klanten van Ethiopian Airlines om zaterdag te vliegen naar Addis Abeba! -
12 November 2010 - 13:42
Marjolein:
Vlieg ze en vergeet niet te ontbijten! (belangrijkste maaltijd van de dag, zo zie je maar weer...)
X -
12 November 2010 - 14:35
Sanna:
Aah wat een mooie afrikaanse verhalen! En wat een geweldige foto's, heerlijk om alle afrikaanse kleuren te zien! Geniet er nog even goed, ondanks de afrikaanse ongemakken! Veel liefs vanuit Patagonie - 'el fin del mundo'! -
12 November 2010 - 14:39
Gerda:
Hoi Kinders
Leuke bus reizen maken jullie !!!
En toch eindelijk hebben de zakkenrollers jullie te pakken.
Maar de schade valt gelukkig mee.
Nog een weekje en dan zijn jullie hier in het koude en natte landje terug.
Tot gauw.
Knuffel Gerda
-
12 November 2010 - 20:14
Joerrr:
Begrijp ik het goed? zijn er weer nieuwe verhalen in de cattegorie "poep en kots" verhalen? -
15 November 2010 - 11:56
Johan Olsthoorn:
Heerlijk reisje weer zeg!
Niet dat het iets voor mij zou zijn, ik heb er al een hekel aan als de bus/tram een minuut te laat is.
Veel plezier nog daar! Enne... Kunnen jullie wat zon meenemen?
Groetjes,
Johan -
15 November 2010 - 12:17
Ilse:
Zo hey! Als dan je geduld iet op de proef gesteld wordt...!
Ik hoop dat het de moeite waard geweest is. Evert zijn 30e verjaardag was erg gezellig. Zaterdagavond dan, want zondags was hij ziek:( Dus familie is wel langs geweest. En we hebben lekker taart gegeten maar de jarige zelf lag helaas in bed.)
Bedankt voor jullie kaart! Die vond hij heel erg leuk!
Ik hoop dat jullie terugreis vlotter verloopt!
dikke kus!
-
15 November 2010 - 18:38
Amaythijs:
hebben jullie hierbij de minibus afgezworen?
wel lache dat ie op z`n velg doorrijdt naar t volgende dorp. waar ken ik dat van? autotje??
-
16 November 2010 - 20:51
JE####:
In Thailand hebben ze me wel eens een busreisje voorgehouden van 8 uur, wat uiteindelijk 13,5 uur duurde. Ik weet hoe lekker ruk dat voelt.
Maar je maakt weer een hoop leuke dingen mee zo! Haha; veel plezier! -
17 November 2010 - 16:02
Timo:
Ja ja, het klinkt voor jullie natuurlijk raar maar ik kan niet wachten tot jullie terug zijn, krijgen we eindelijk alle foto's te zien!
Ondanks dat leveren de verhalen ook een mooi beeld op hoor, prachtig te lezen wat je allemaal beleefd, meemaakt en er vervolgens van denkt ;)
sommige situaties hebben ook wel wat weg van het zuid-westelijke buurland Oeganda, of misschien makkelijker gezegd: jullie hebben een geweldige Afrika-ervaring!
Groetjes,
Timo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
