Prachtig Myanmar!

Weer een nieuw land! En wat voor een land! Een land welke al langer op ons To-Go-lijstje stond, maar wat voorheen nog niet zo makkelijk ging. Een streng regime van Myanmar zorgde ervoor dat toeristen niet zomaar het land in konden. Sinds 2012 is er een nieuwe regering welke het toerisme wil bevorderen en het voor toeristen makkelijker is gemaakt om het land binnen te komen.

In Bangkok hebben wij ons visum voor Myanmar geregeld en zo vliegen we naar Mandalay. De landsgrenzen zijn immers nog steeds gesloten, ze zijn zelfs een No-Go-area voor toeristen.
In dit land zien we de allervriendelijkste mensen ooit. De hele dag wordt er naar ons gezwaaid en ‘Hello’ geroepen . De mensen zijn super behulpzaam en willen graag hun Engels oefenen en maken we graag een praatje met de mensen. Ongelofelijk hoe lief deze mensen zijn!

Myanmar heette voorheen Birma, toen het land nog door de Engelsen geregeerd werd. Toen het land zelfstandig werd, heeft de regering in 1989 voor een nieuwe naam gekozen, omdat er meer volkeren in het land woonden dan enkel Birmezen. Ook is er besloten om in plaats van links, voortaan rechts te gaan rijden. En zo gebeurde het dat om 12 uur ’s nachts de mensen ineens rechts moesten gaan rijden in plaats van links. Dit geeft nu nog steeds weleens problemen. Er rijden veel oude auto’s rond, waarbij het stuur nog steeds rechts zit!
Kort samengevat bestond de nieuwe regering van Myanmar uit een militair regime. Omdat het landsbestuur de afgelopen jaren rommelig was verlopen, regeerde het militaire regime met strenge hand. Het regime bepaalde alles voor de mensen en beperkte hen in zeer grote mate. Er was geen democratie en vrijheid van meningsuiting bestond niet.
Vrijheidsstrijder en spreekbuis van de bevolking Aung San Suu Kyi is nu verlost van haar destijds opgelegde huisarrest en de overheid lijkt in zeer kleine stapjes wat vriendelijker voor de bevolking te worden. Echter, voor deze mensen echt vrijheid kennen, zijn we jaren verder.
Een simkaart voor een mobiele telefoon kostte waren 2 jaar geleden nog 2000 dollar (!) en zijn de prijzen van een simkaart wat gedaald naar 50 dollar. De overheid stimuleert de aankoop van een simkaart zelfs door een afbetalingsregeling te bieden. Klinkt goed, maar de keerzijde is wel dat je natuurlijk geregistreerd wordt als mobiele telefoon-gebruiker bij diezelfde overheid. Kun je je voorstellen dat de inwoners van dit land in 2008 zelfs nog amper met elkaar konden communiceren?!

Het land heeft zijn deuren geopend voor toeristen. Hiervoor is er ook een betere infrastructuur nodig. Aan de kant van de weg zien we vooral vrouwtjes in de hitte aan het werk om de wegen te verbeteren. Als we vragen waar de mannen zijn, horen we dat het arbeidsloon van de vrouwen stukken lager ligt dan de mannen en de overheid zodoende vrouwen inzet voor dit zware werk. De vrouwen kunnen amper werk krijgen en zijn op zich blij dat zij een inkomen hebben. Ook al is dit maar 2 dollar per dag. Een CAO bestaat hier niet: Mochten de vrouwen meer salaris willen om wél rond te kunnen komen, hoeven ze niet terug te komen en wordt er iemand anders ingezet voor hetzelfde schamele loontje2 dollar, het komt overeen met 1500 kyat: Het bedrag wat de toerist moet betalen voor een bord noodles met groenten in een restaurant in de toeristische gebieden. Het is een rare wereld. Desondanks zwaaien de vrouwen met een grote glimlach als ze ons zien, wat een lieverds.

We proberen ons geld zoveel mogelijk te spreiden, zodat een ieder wat aan het nieuwe toerisme verdiend. De hoteleigenaar die door het tekort aan hotels zijn prijzen heeft verdubbeld, is toch al binnen. En zo eten we het liefst in de kleine lokale eettentjes en brengen we onze laundry bij het armste vrouwtje van het dorp. Gevolg is wel dat we ons ondergoed met zand erin terugkrijgen, blijkbaar heeft ze het in de rivier gewassen.
Hoe kan een land, waarin de mensen al jaren zó onderdrukt worden, zó vriendelijk zijn. Blijkbaar reageren ze door goed voor elkaar te zorgen. En zijn ze nieuwsgierig en blij met de nieuwe toeristen. Wanneer je langsloopt, kijken ze je nieuwsgierig of verrast aan, maar wanneer je dan vrolijk ‘Mingalaba!’ (Hallo!) roept, is het ijs gebroken! Echt overal, op straat, in het verkeer achter op de brommer, in de tempel, overal!

We genieten van de mensen, maar we genieten ook van de bezienswaardigheden van het land.
In Mandalay zien we U Bein’s bridge, een 2 kilometer lange voetgangersbrug van teakhout, over het water heen. De hele dag door lopen hier mensen. Mensen welke boodschappen gaan doen, monniken welke naar het klooster lopen en een aantal toeristen welke dit dagelijkse leven aanschouwen. De mooie oude brug maakt een vredige indruk op het water en met zonsondergang schieten we hier mooie fotootjes.

Na Mandalay reizen we door naar Bagan. Het is wel duidelijk dat de wegen hier opgeknapt zijn, want het ritje wat 4 jaar geleden nog 3 dagen duurde, leggen we nu af in 5 uur per airco-bus. Bagan is misschien wel hét hoogtepunt van Myanmar. Op de vlakte van Bagan hebben de regerende koningen tussen de 11e en 13e eeuw duizenden tempeltjes laten bouwen. Kleine tempeltjes en enorme grote tempels. In elke tempel staan wel een of meerdere Boeddhabeelden, van steen of van goud. De ene dag huren we een fietsje en bezoeken we de achteraf tempeltjes van Bagan. Waar we vooraf geen rekening mee hadden gehouden, is dat deze achteraf tempeltjes midden in de zandvlakte staan en zo fietsen we de hele middag door een vlakte welke je bijna een woestijn kunt noemen op zoek naar de schattigste tempeltjes. We vinden ze ook, het is werkelijk prachtig waardoor het geklooi van onderweg al snel vergeten is. De kleine tempeltjes zijn vaak wat minder onderhouden en zodoende lekker knus om in te kruipen. Terwijl de grotere tempels vaak mooi van buiten zijn en nleuk omdat je ze kunt beklimmen en vanaf het tempeldak een prachtig uitzicht over de omgeving hebt.
De andere dag gaan we met paard en wagen naar de grotere tempels. Deze hebben we nog niet bezocht, omdat we ‘stiekem’ geen 10 dollar entreekaartje voor dit gebied hebben gekocht, omdat dit geld direct naar de overheid gaat, welke er alleen maar wapens en bommen voor koopt. (Inderdaad, het regime is er nog steeds, momenteel wordt er vooral in het noorden gebombardeerd in een strijd tegen de bevolking van Myanmar). Maar de vorige dag raakten we bovenop de tempel aan de praat met een Nederlandse touroperator en aangezien zij de volgende dag vertrekken, kunnen we hun kaartjes wel krijgen. Deze zijn immers toch meerdere dagen geldig. Waar we voorheen de grote tempels hadden geboycot om de ticketcontroles te ontlopen, gaan we nu met paard en wagen er op uit om ook deze tempels te bezoeken. En jeetje, deze zijn toch wel erg mooi! Natuurlijk komen we de hele dag geen ticketcontrole tegen, maar wel zien we tempels met prachtige oude wandschilderingen en Boeddha van wel 15 meter hoog! Wat mooi! En ook heerlijk dat we een dagje niet hoeven te fietsen! :)
In totaal zitten we 6 dagen in Bagan. Het is hier heerlijk om rustig een rondje door de stad te lopen. Een echte stad is het eigenlijk niet, want zodra je de asfalt hoofdweg met zijn hotelletjes en restaurantjes verlaat, kom je op een zandweggetje met allemaal bamboe huisjes. Hier wonen de mensen en dit is meer Myanmar. Ook hier vinden we wat tempeltjes welke nog in gebruik zijn en lopen we langs het monnikenklooster.
Naast het tempeltje is een zandveldje waar de lokale jeugd zich net verzameld voor een potje straatvoetbal. Dat laat Janneke zich geen 2x zeggen en al snel doen we allebei mee met de lokale jeugd met het straatvoetbal. Slippertjes uit en gaan met die banaan! We zijn het voetballen allebei gelukkig nog niet verleerd en dat we natuurlijk weer veel te fanatiek zijn, zien we ’s avonds aan de blaren en wondjes van het zandveldje.

Vanuit Bagan maken we ook een uitstapje naar Mount Popa. Op Mount Popa merken we dat de mensen van Myanmar naast het Boeddhisme ook in geesten geloven. Er zijn verschillende tempels waar mensen deze 37 ‘Nats’ aanbidden. Al eerder hadden we deze bijzondere afbeeldingen in tempels gezien, maar na ons bezoek aan Mount Popa begrijpen we wat meer van het geloof in deze geesten. We beklimmen de berg en zien beelden van de Nats bij de Boeddhistische tempel. Een aparte combinatie, maar interessant om te zien. Mensen offeren ook aan deze geesten om ze gunstig te stemmen. Zo wordt er bijvoorbeeld vaak aan de Nat van de Drank geofferd om te voorkomen dat je zelf te veel gaat drinken. Maar ook andere Nats zijn belangrijk om aan te offeren: Stel je voor dat ze in jou treden en je raar gaat doen, dat wil je toch niet!

Na Mandalay en Bagan besluiten we om weer terug te reizen. Die 5 uur per aircobus ging ons iets té snel en als we in dit tempo door reizen, zouden we veel te vroeg klaar zijn in Myanmar en enkel de toeristische hoogtepunten hebben gezien. Dus gaan we weer terug om een rondje noordwaarts te gaan maken. Dit keer niet met de aircobus, maar met de pick-up-truck. Hier zitten we met z’n 30-en in én op het dak van de laadbak van de truck en zo reizen we naar Pakokku. Onderweg stappen er mensen in en uit en worden er flink wat pakketjes her en der afgeleverd. Een postbode of bezorgdienst is hier niet en zo zitten wij de hele weg naast een bak met daarin 2 grote katvissen en een zak met wat vlees van de markt die natuurlijk weer blijkt te lekken. Heerlijk, dit is de manier van reizen waar wij van houden!

In Pakokku hebben we afgesproken met Charlie wie we viavia kennen via Facebook. We bellen hem op en van Charlie, Jolie en Monuma krijgen we een stadstoer door Pakokku achter op de brommer. Het is hartstikke gezellig met dit clubje en we ontmoeten nog meer vrienden. Het is goed om met hen te praten over Myanmar en hun leven en de volgende dag spreken we weer met hen af.
We worden bij hen thuis uitgenodigd bij Jolie en er staat een tafel vol met lekkere hapjes klaar. Wat een lekkernijen allemaal, maar we durven er niet teveel van te snoepen aangezien ze zelf niet met ons mee eten. We voelen hier ons als popsterren, terwijl de hele familie naar ons kijkt! Wat een lieve mensen en wat een gastvrijheid!
’s Avonds gaan we mee naar de Engelse les. Charlie geeft Engelse les aan een aantal studenten welke hun Engels willen verbeteren. Natuurlijk zijn wij als popsterren veel interessanter als de Engelse les en zodoende belanden wij voor de klas om Engelse les te geven. We laten de jongeren vragen stellen in het Engels en proberen hen ook zoveel mogelijk te laten praten. En zodoende hebben we het over familie en groenten in het Engels, tot aan “What is the happiest day in your life?” Slik, dat zet je wel even aan het denken als je zo op een krukje in een Engels klasje in Myanmar zit. Wat is de wereld toch groot en wat is happiness…

Na Pakokku reizen verder met het openbaar vervoer naar Monywa. We zitten naast de chauffeur vooraan in de bus, wat ons een goed zicht geeft op de smalle wegen en het agrarische landschap. De mensen die ons van verre al voorin de bus zien zitten lachen en zwaaien volop en het lijkt alsof de buschauffeur er zelf ook van geniet. Helaas betekend voorin zitten ook dat je boven op de toeter zit. En doordat er nogal veel onduidelijke verkeerssituaties zijn en niet echt duidelijke verkeersregels en de bus omdat deze de grootste is veelal voorrang neemt, betekend dit dat er continue getoeterd wordt, gelukkig zitten de oordoppen in de tas en zijn we niet na 2 kilometer al doof.
Dat de smalle wegen niet enkel goed zijn voor sfeervolle beelden zien we een paar kilometer verderop, waar een volgeladen pickup-truck van de weg is geraakt, overal ligt bagage op de weg en naast de weg zitten alle passagiers welke gewond of beduusd zijn. Het is bijna al een wonder dat het inhalen op de smalle wegen de meeste keren wel goed gaat.

In Monywa en omgeving bezoeken we verschillende tempels. Het lijkt wel of ze hier wedstrijden tussen de tempels organiseren “wie heeft dit jaar de meest overdadige tempel!”. De ene tempel is in de zon amper te bezichtigen van het vele glimmende goud, in de andere staan honderdduizenden grotere en hele kleine Boeddhabeelden en bij een andere staat enorme Boeddhabeelden waarvan de grootste bijna 150 meter hoog is. Ook zien we honderden tempels die in de grotten zijn uitgehakt. Wat de reden ook mag zijn, ons hoor je niet klagen!